In dit interview door Riske van der Zee gaat Suus in op haar werk, drijfveren en tentoonstelling Ode aan het landschap.
Toen Suus net begon met schilderen zocht ze naar een ‘ruwe huid’ op het doek. In mijn atelier zag ik een kaars liggen en daarmee ben ik gaan experimenteren. ,,Het gesmolten kaarsvet gaf een mooi effect maar bleek helaas niet toekomstbestendig. Ik ben me verder gaan verdiepen in de oude techniek van de Grieken en Romeinen: encaustic, wat inbranden betekent. Ze mengden gesmolten bijenwas pigmenten en harsen. Hiermee werd de ondergrond beschilderd. Met een verwarmd mes werd de voorstelling na bewerkt om de afbeelding dieper in de ondergrond te krijgen.''
Oude techniek in een modern jasje
,,Ik heb deze techniek in een modern jasje gestoken. Ik bouw de lagen bijenwas en pigmenten op en gebruik vervolgens een gasvlam, een verwarmd paletmes, een hete strijkbout om de gewenste effecten te krijgen. Zo ontstaan er beelden waarin ik ingrijp als ik dat noodzakelijk vind. Ik werk als het ware samen met het materiaal, voeg elementen toe, en schrap eventueel dingen weg tot ik het beeld sterk genoeg vind.''
In 2000 is Suus begonnen met schilderen waarbij ze zich vaak laat inspireren door materieel verval, zoals oude bedrijfsgebouwen, haveloze wanden, of architectuurelementen. Zelfs haar ateliervloer dient als inspiratie. De werken die ze maakt zijn onderhevig aan de omgeving, de weersinvloeden. Ik hou ook van verstilling, zoek eerder naar de emotie dan naar woorden.
Bij het maken van series (zoals Isselt & Eem) doet ze vooraf veel onderzoek en tijdens het werken schaaft ze regelmatig bij. Hoewel ze zelf niet zo veel geduld heeft moet ze geduldig zijn omdat het materiaal haar hiertoe dwingt. Je moet ook impulsief kunnen zijn, lef tonen en vertrouwen dat het goed komt.
Zomerland - Suus Kooijman, bijenwas en pigmenten op paneel, 2020, 16 x 20 x4 cm
Unieke emotie in werk
Suus werkt op haar best wanneer ze bezielt raakt en kan werken in een flow. Toch zijn ook planning en organisatie noodzakelijk. Ze werkt samen met meerdere galeries in binnen en buitenland. Daar komt ook regelmatig de vraag naar nieuw en groter werk vandaan. Uit België bv kwam onlangs een dergelijke vraag, en dan moet uiteraard de agenda aangepast worden. Maar agenda of niet, bepalend is voor Suus de innerlijke behoefte om iets te maken, die haar steeds weer naar het atelier drijft. Bij openingen van haar exposities merkt ze dat mensen vaak gegrepen worden door een bepaald werk. Het lijkt alsof die persoon contact maakt met de unieke emotie in dat werk.
Suus bewondert zowel het abstracte werk van Mondriaan als zijn vroegere werk. Zij zelf heeft altijd abstractie en naturalistische vormen in allerlei mengvormen gehanteerd. In sommige periodes heeft abstractie sterk de overhand; op dit moment gebruikt ze vaker naturalistische of fotografisch aandoende elementen in haar werk. Ze noemt Mondriaans werk ‘echt autonoom’ en daar hecht zij ook voor zichzelf veel waarde aan.
De schrijver van dit interview is in ieder geval erg onder de indruk. Je ziet steeds nieuwe invalshoeken, je blijft kijken en voelt de emoties. De foto’s doen geen recht aan dit prachtige werk, je moet het in het echt zien.
Lees meer over tentoonstelling Ode aan het landschap.
